شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- اگرچه واژه "مردم" و "عموم" از روزگار نه چندان دور عهد مشروطیت به معنای جدید کلمه وارد ادبیات این مرز و بوم شد و تا پیش از آن رعیت نامیده می شدند مردمان ایران زمین، اما نهاد روابط عمومی نوین بیش از پنجاه سال است که بسان بسیار پدیده های وارداتی دیگر، از دل سازمان ها و دستگاه های دولتی سربرون آورد و همچنان می کوشد تا نقش و اثرات خود را برای قرار گرفتن در جایگاهی بلند مرتبه تر اثبات کند. اما براستی جایگاه روابط عمومی ایران و ایمان و باور به نقش اثرگذار آن در سازمان منبعث از چه عواملی است و چه رویکردها و نگرش هایی نسبت به آن وجود دارد؟ هر چند کسب معرفت و شناخت عمیق در این باره صرفا با درنظر گرفتن شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی و اقتصادی جامعه امکان پذیراست اما آنچه مبرهن است آن است که روابط عمومی نیز رنج تاریخی را یدک می کشد که در بسیاری از پدیده های این نقطه از جغرافیای زمین نیز شاهدش هستیم.

بخشی از آسیب های وارده به این نهاد را باید در ریشه های فرهنگی جستجو کرد که پاسداری از سازمان و منافع سازمان  ـ      را بخوانید «مجیزه گویی»  ـ      اولی بر پاسخگویی شفاف به عموم می داند. مدیرانی که می خواهند مدیر بمانند و حتی کارشناسانی که می فهمند اما می خواهند در صفحه روزگار اشتغال بمانند، می مانند و چشم می پوشند بر غفلت های عظیمی که مانع از تحقق اهداف متعالی روابط عمومی می شود. انتخاب هایی که کمتر رنگ و بوی تخصصی دارد و با چرخش دولت ها می چرخند و راس هرم ها هستند که یا خود و یا بنابر توصیه ها، جایی را برای این پست تزئیناتی و فرمایشی باز می گذارند تا اجابت کرده باشند سهم خواهی ها و خدمات و تلاش های افرادی را که به نوعی در چرخش قدرت دخیل بوده اند.

انفصال و جدایی میان مباحثی که در دروس این رشته قرار داد با آنچه که در روابط عمومی ها جاریست، خود حدیث غم انگیزی از جدایی تئوری و عمل را رقم زده است. کارورزانی که دوره های 240 ساعته را باید در یک روابط عمومی واقعی بگذرانند را بنگرید که اکثرا بی کمترین بهره ای از این دوره صرفا به پاس کردن واحد مذکور می اندیشند.

لهذا فرهنگ پاسخگویی که نباشد چه آنلاین باشیم و چه آفلاین، ثمره کار یکی است. همان بی اعتمادی ها، فقدان تکریم های واقعی و عمیق، روابط ناسالم رسانه ای و ظهور عجیب ترین شکل روابط عمومی دنیا به نام روابط عمومی ماله کشی و لاپوشانی کننده واقعیات که چهره ناخوشایند خود را بروز می دهد. هزار دانش آموخته این رشته هم که باشی، آنگاه که در چنین سیستم ضد روابط عمومی قرار بگیری، می شوی همان که سازمان از تو توقع دارد.

با این حال چشم امید این نهاد به معدود مدیران و کارشناسانی است که همچنان می کوشند ضمن بودن، روند تغییرات رو به بهبود را حادث شوند و با هم افزایی داشته ها و با کمک موسسات تخصصی و حرفه ای به همگان ثابت کنند که روابط عمومی را فراتر و متعالی تر از ایفای نقش سفره داران شاهان قاجار بنگرند.